Norskfaget

Læreplaneni norsk etter kunnskapsløfte (LK07) har fått mykje kritikk, og det hevdas at den er omfattande, utflytande og ambisiøs. Eg har sjølv måtte rette meg etter denne læreplanen sidan ungdomsskulen, så eg kjenner denne godt. Eg har blitt vurdert både i sidemål, hovudmål og munnleg karakter kvart einaste år.

Eg er einige med dei som kritiserer læreplanen. Vi har mange norsktimar i løpet av dei tre åra vi går på vidaregåande skule, og læreplanen stiller store krav. Store delar av norskpensumet synes eg høyrer heime i historie faget. Eg trur derfor mykje av pensumet kunne vore kutta ut eller flytta, slik at det hadde blitt enklare å nå måla.

Er det nødvendig at vi skal bruke delar av undervisninga til å lære samisk, gammalnorsk og den islandske soga?

Kunne ikkje denne undervisningstida blitt brukt til andre fag som til dømes mattematikk, engelsk eller gym?

Læreplanen er altfor omfattande og mykje er irrelevant. Norskfaget krevjar altfor høg kompetanse frå elevane, spesielt i den vidaregåande skulen. Gunnar Skirbekk meiner i sitt innlegg i BT at "leverer høgttravande og innhaldstom pedagogisk retorikk og stiller urealistiske krav til elevane i norskfaget." 

Læreplanen for norskfaget må skrivast om, slik at læreplanen blir realistisk og fagleg forsvarleg. Norskfaget bør tilpassast dagens ungdom, for dei har ikkje noko interesse av diktanalyse, tolking av gamle tekstar osv. Alt bør presenterast på ein moderne måte. Læreplanen bør fokusere på kva som er relevant i ein heilt vanleg jobb situasjon. Det som er viktig i ein vanleg jobb er det å kunne fokusere på skriveferdigheter slik at vi kan produsere gode jobbrelaterte tekstar, som rapporter, e-mail, jobbsøknad, journal og artiklar.

Som ein konklusjon så er eg heilt einig med Gunnar Skirbekk om at norskfaget er umoderne og heilt klart treng ein gjennomgang over kva ein bør legge vekt på.

Litteratur etter 1980

I det siste har vi sett på litteratur frå tida etter 1980. Vi har lest romanen’Kjærlighet ‘av Hanne Ørstavik (1997) og sett på korte utdrag av andre tekstar. Ei av desse tekstane var eit utdrag av romanen "Gjøre godt" av Trude Marstein (2006). Handlinga i denne romanen starta i eit femtiårslag. Det handlar om foreldre som høyrer om at eit barn har drukna, noko som seinare viser seg ikkje vera tilfelle. Etter å ha skunda seg til ulykkesstaden, viste det seg at dette var oppspinn. I sinne banka faren hovudet til to av ungane saman, med det resultatet at alle var fortvila. Mora Vigdis held i sonen og spurde «kva tenkte dykk på?».

Eg trur temaet i teksten er konsekvensar, og det at barn ikkje skjønar utfallet av kva enkelte løgner kan medføre.

Trude Marstein 

‘Gjøre godt ‘av Trude Marstein er ei minimalistisk forteljing. Desse tekstane er som regel korte, skrivne med eit enkelt språk og med mykje dialog. Forteljaren viser fram det som skjer utan å forklare noko meir. Spenninga ligg i hovudpersonens psykologi og på det mellommenneskelige plan.
Hovudpersonen har vanskar med å forstå omgivelsene.
Trude Marstein er spesielt kjent for å skriva forteljingar som går inn på mennesket sine indre tankar i avgjerande situasjonar.

Utdraget av "Gjøre godt" synes eg personleg ikkje var noko spesielt bra. I løpet av utdraget skiftar synsvinkelen frå ein person til ein anna. Dette skiftet skjer med da same Niklas sin far går ut av bilen, for da går synsvinkelen over til mora Vigdis. Personleg synes eg dette skiftet var noko forvirrande og vanskeleg å forstå.

Samstundes synes eg at dette er eit aktuelt tema, for slike hendingar har skjedd i mange gonger og vil skje igjen. Born har vanskeleg for å forstå konsekvensar av eige handlingar og her får det meg til å tenkje på eventyret om gjetaren som ropte ‘ Ulv, Ulv‘.

Fordjupningsemne 2

Oppgåva min handla om adaptasjonmellom film av boka "Menn som hater kvinner" av Stieg Larsson.

Boka vart utgjeven i 2005, og filmatisert i 2009 av regissør Niels Arden Oplev. Årsaka til at eg valte adaptasjon var fordi eg aldri før har samanlikna ei bok med ein film. Dette virka spanande, for Stieg Larsson har vore omtala som ein god kriminalforfattar.

 

Eg var veldig overraska over at boka var så mykje betre enn filmen. Det er mykje viktig informasjon som man får oppgitt i boka, der detaljar blir beskrivne på ein måte som gjer boka veldig levande.  I filmen "Menn som hater kvinner" forsvinn mange av desse detaljane slik at alt i alt synes eg at filmen blir dårligare enn boka. Hovudinnhaldet var sjølvsagt overført til filmen, men enkelte detaljar var endra og utelatt fullstendig. Filmen har derimot mogelegheit til å bruke andre verkemiddel får å poengtera enkelte hendingar, til dømes spenningsmusikk og dunkelbelysning.

Det og samanlikna ei krimbok med ein film var noko nytt frå mi side. Som regel blir det til at ein berre gjer det eine, og for dei fleste blir det nok til at ein ser filmen. Det som kjem heilt klart for meg er at ei bok har mogelegheit til og referer detaljar som ein vanskeleg kan få fram i ein film.

Det viktigaste eg lærte i arbeidet med dette emnet var korleis overgangen adaptasjon til film fungerte. Det er ikkje så lett som man trur. For å kunne laga ein spanande film treng en gode effektar, ein god plan og helst ein del pengar.

Sjølv om eg hadde høyrt det av andre i forkant, så var eg overraska over at det var slik ein stor forskjell mellom bok og film.